Een rustig jagersbestaan

De passie voor wild & gevogelte loopt bij Ruig als een rode draad door het bedrijf. Collega (en fanatiek jager) Daniël schrijft regelmatig verhalen voor ons personeelsblad, die eigenlijk veel te leuk zijn om voor onszelf te houden.

Het is rustig in mijn jagersbestaan. Met de start van het traditionele jachtseizoen op het kleinwild dwongen de corona-maatregelen een flinke beperking in de mogelijkheden voor mij, als in-gezelschaps-jager, af. Waar je voorgaande jaren met een flinke groep over de velden kon banjeren om bijvoorbeeld een haas te verschalken, werd de groepsgrootte teruggebracht van eerst 4 tot later 2. Op zich opmerkelijk want in een jachtgebied dat wettelijk minstens 40 hectare groot moet zijn, moet het toch wel lukken om de nodige afstand te houden. Maar goed, het is niet anders. In de jagerswereld zijn we redelijk gewend aan rare regelgeving, dus deze kon er ook wel bij.

Met het slot op de horeca was de afzetmarkt ook dusdanig gekrompen dat er weinig werd afgenomen door de handel. Wat overblijft is de buit voor de eigen pan. Het is er niet van gekomen. Wel had ik nog een uitnodiging staan voor de reeëntelling op 20 maart. Collega Peter had me gevraagd of ik daar interesse in had. Ik ben niet alleen jager maar ook liefhebber van de natuur, dus daar had ik zeker oren naar. Omdat het ondoenlijk was om voor de aanvang van de geldende avondklok na de telling terug te zijn in Oostzaan, besloot ik om met Mirjam (Daniël’s partner, red.) in een hotel in Assen neer te strijken voor een weekendje Drenthe. Overdag konden we dan lekker de hei op, waar de vrolijk kwetterende leeuweriken duidelijk maakten dat het voorjaar was.

Tegen half zes ging ik met Peter op pad en al snel een eerste sprong van drie, maar niet in het jachtveld van Peter. We gingen verder richting zijn revier, langs plekjes die ik nog wel herkende van de vorige keer dat ik, rond de bronst, mee was. Plotseling stopte Peter de auto om mij te wijzen op een wittig vlekje in de bosrand. Het blijkt de spiegel van een reegeit. Even in verwarring doordat er ook een gewei zichtbaar was, maar na het draaien van de kop bleek het toch een tak te zijn. Zou anders een beste zesender geweest zijn. Zo zie je maar, de spiegel liegt nooit.

Met deze geit was in ieder geval de nul van het bord. Al keuvelend over de jacht en wat meer ter sprake komt een beetje rondtuffen en spotten is best aardig. Wat twee spiegels lijken, bleek ontluisterend het witte van een omgevallen berk. We kwamen een collega-jager uit de combinatie tegen, even stilstaan met de auto’s langszij om even gedachten en ervaringen uit te wisselen. Het liep nog niet erg, was het oordeel. Een naderende passant, maakte een einde aan het midden-op-de-weg-overleg. We gingen weer voort. Ik herkende een stukje land en merkte op dat de vorige keer dat ik daar was, er een ree op het landje stond.

Ik had het nog niet gezegd of we namen het silhouet van een reebok waar. Iets lager in de singel waren ook een reegeit en een kalf van vorig jaar rustig van het groen aan het knabbelen. Blijft fantastisch om te zien. We tuffen weer verder, turend in bosranden en weer langs de plek met de omgevallen berk. Daar viel nu ook een lichtere vorm waar te nemen, met het blote oog leek het een ree, maar door de 8×56 werd het toch een pallet op zijn kant met een struikje ervoor. Je vraagt je wel eens af wat die daar nu doet.

Iets meer naar links was toch ook een ree te zien en dat werden er al snel drie, die ergens naar aan het kijken waren. Dat bleek nog een sprong van vier te zijn en zo verdwijnen er dus zeven reeën met grote sprongen richting bosrand. Iets heeft ze kennelijk opgeschrikt, maar wij waren het niet. Bij het volgen van de zeven, ziet Peter nog een ree op de singel langs de bosrand. Die maakte zich wat minder druk en nam niet echt aanstalten om zijn pad te verlengen. Nou, dat tikte lekker aan en met de aantallen zowaar in de dubbele cijfers. We spotten nog een drietal.

In de schemering nog een laatste keer een padje op waar eerder niets waar te nemen viel. Een eerste blik, maakte dat het er niet veel beter op leek te zijn, tot een beweging in de ooghoek de blikken naar een reebok trokken. Bonus, zullen we maar zeggen. Als we de bok staan te bespieden, komt ook een geit vanuit de dekking van een slootrand in zicht. Er verschenen nog een paar reeën uit de aanliggende bosrand en ook verder op het veld zag Peter nog een drietal in het laatste licht. Voor mij was het al met al zeker de rit naar Drenthe meer dan waard. Weer terug bij mijn auto, neem ik in het donker afscheid van Peter met de belofte met de bronst zeker weer terug te komen.

Meer inspiratie?

Nog meer lezen? Graag! We publiceren doorlopend mooie recepten, innovatie concepten en het meest opvallende nieuws. Alles wat je als echte foodie of foodprofessional nodig hebt dus!

Heb je nog vragen of opmerkingen? Neem dan gerust contact met ons op. Onze specialisten helpen je graag.