Op de blauwen

De passie voor wild & gevogelte loopt bij Ruig als een rode draad door het bedrijf. Collega (en fanatiek jager) Daniël schrijft regelmatig verhalen voor ons personeelsblad, die eigenlijk veel te leuk zijn om voor onszelf te houden.

Zaterdagmiddag 4 juli ligt de auto vol en ben ik op weg naar het schone Limburg voor een duivenjacht. Met de versoepelingen rond covid mogen er weer wat mensen het veld in en zo stond er op Facebook weer eens een oproep voor een dagje schadebestrijding op de duiven, onder jagers ook wel “blauwen” genoemd.

In eerste instantie waren de plekjes al rap vergeven, maar ik kreeg toch een berichtje dat ik mocht komen. Met het adres, in Melderslo nabij Horst in het noorden van Limburg, in de TomTom was het een kleine 175 kilometer sturen. Ook wel weer even fijn voor de 6, want die maakt niet zo heel veel kilometers.

Aangekomen op plaats van bestemming even kennis maken met de organisatie van de dag. De gastheer heet Peter, dat kan ik wel onthouden en samen met Rob uit Heemskerk, zijn we wat aan de vroege kant. Zijn zoon Lars heeft de campagne op de sociale media opgezet, maar die was nog aan het werk. Gelukkig heeft onze gastheer genoeg om over te praten, over de doeven en zwienen en wat niet meer. De ene na de andere uitgenodigde jager druppelt binnen, velen met hun eerste akte op zak en ook een aantal leden van de combinatie meldt zich. Mooi dat er dan door zo’n enthousiaste combinatie gelegenheid wordt gecreëerd om wat ervaring op te doen. Een knaap uit Heerenveen wint de spreekwoordelijke bokaal voor de meeste afgelegde kilometers. Tegen 16:00 uur is de boel compleet en Peter, van huis uit slager, vertelt waar hij en de combinatie zich voor inzetten, o.a. over het aanleggen van wildhoekjes en met trots over wat zij doen voor de Patrijzen. Hij heeft geen verwachting dat hij daar ooit nog in Nederland op komt te jagen, maar het zijn mooie vogels en dat is voldoende reden. Fantastisch zo’n instelling.

In de uitleg wordt de nadruk gelegd op veiligheid. Niet iedereen in de omgeving, veel mensen oet de stad, is gewend aan wat valhagel op zijn dak. Voor wie het niet weet, hagel komt na het schot uiteindelijk door de zwaartekracht een keer naar beneden, de kracht is er dan vanaf en de korrels vallen dan uit de lucht ergo valhagel. Er wordt geschoten met hagel nummer 6, dan zijn de kleine stalen korreltjes zo’n 2,6 mm in doorsnee. Op het dak geeft dat dan een tikkend geluid. Voor sommige mensen is dat kennelijk genoeg “herrie” om te denken dat de wereld vergaat, terwijl een flinke regenbui er qua geluid niet voor onder doet. Met een aantal leden uit de combinatie worden kleine groepjes gemaakt en ieder lid van de combinatie begeleidt hun groepje jagers naar de diverse plekken waar blauwe bessen gekweekt worden. Met begeleider Sjaak kom ik terecht op een perceel waar de struiken met bessen bijna net zo hoog als mij staan.

Even de boel aangekeken en ik besluit mijn hutje, een aantal stokken met een camouflagenet, in een van de rijen tussen de bessenstruiken te plaatsen. Het is inmiddels heel licht, je voelt af en toe een spetter, gaan regenen, maar da’s eigenlijk wel lekker, beetje verkoeling. Het buitje en daarmee de verkoeling is van korte duur. Het is nagenoeg windstil en broeierig met een graadje of 24. In de verte vallen de eerste schoten, maar bij mij wil het nog niet echt vliegen. Wat er overvliegt zit erg in de verte of niet in lijn over mijn perceel. Door een groepje ruziënde Vlaamse gaaien mis ik die ene duif die wel vlak over de struiken binnen schot komt. Deze verrast me waardoor ik niet tot schot kom. Zo af en toe vliegt er wel wat richting een rijtje bomen, maar om die te raken moet ik richting bebouwing schieten en met het verhaal over de valhagel in het achterhoofd, laat ik dat maar.

Sjaak komt af en toe eens kijken hoe het gaat. Kijk het maar even aan, komt er niets, bel even, dan verhuizen we naar een ander perceel is het oordeel. Een krap half uurtje later toch maar even bellen. Spullen bij elkaar pakken en terwijl ik mijn auto ophaal zie ik een duif in een mooie lijn aan komen vliegen. Getver, zal je altijd zien. Snel geweer weer uit de auto en een tweetal patronen in de kamers en de duif opvangen. Mooi schot, de duif dwarrelt naar beneden en valt ergens in het struweel aan de rand van het bessenperceel. Terwijl ik de duif zoek, komt Sjaak aanrijden. Samen zoeken we de duif op en Sjaak vindt hem vlakbij de plek waar ik hem neer zag komen. De nul is van het bord. De rest van mijn spullen in de auto geladen en op weg naar het andere perceel.

Ook hier weer mijn hutje ergens tussen de bessen en afwachten. Op dit perceel merk ik al wel snel dat de duiven hier wat vaker langskomen. Ik moet alleen even aanzien hoe de vluchtlijnen zijn. Ik zie verderop een groepje neerstrijken. Ik besluit daar eens voorzichtig naar toe te lopen. Uiteindelijk wordt ik opgemerkt en vliegt het ploegje op en na een knal en een sierlijke boog valt een duif tussen de coniferen op het naastgelegen perceel. Ik loop die richting op, om te zien of ik hem ergens zie liggen, maar ja, als zo’n duif ergens onder stuitert, is die kennelijk lastig te vinden. Een eerste zoektocht levert niet veel op, ik overleg even met Peter die een rondje over de percelen maakt. Later maar even met een van de honden nazoeken.

De bessen op mijn perceel zijn nog niet zo heel in erg in trek, wat er aan duiven op afkomt vliegt hoog over. Het houdt het wel spannend. Verder is er altijd wel wat te zien en je bent lekker buiten. Het loopt inmiddels al tegen 20:00 uur. Met Sjaak loop ik nog even op de verloren duif en ook deze vindt hij uiteindelijk ergens tussen wat onkruid. Het oordeel van de dag is dat er te weinig wind staat, dan willen ze niet vliegen. De boel inpakken en terug naar het startpunt. Daar staat de barbecue al aan.

Als alle jagers binnen zijn wordt tableau gelegd en we tonen met de klanken van een door een der jagers meegenomen jachthoorn, ons respect voor de geschoten duiven. Het spul van de grill smaakt allemaal prima met als topper een ganzenburger. Buiten is het flink aan het hozen en dat maakt dat het binnen in goed gezelschap, goed vertoeven is. Het werd zo wel zoetjes aan steeds later en uiteindelijk wuurd ‘t nou echt d’n hoegste tied um weg te goan, om maar even Rowwen Hèze te quoten. Ik moet immers nog even een eindje toeren om thuis te raken.

Ik bedank de jagers voor het gezelschap en de combinatie voor de organisatie en stuur de Mazda richting Noord-Holland. In de koelbox ligt het deel van het tableau dat ik heb meegekregen. Ik weet dat we thuis nog een rood kooltje hebben liggen, daar smaakt een duifje prima bij.

Meer inspiratie?

Nog meer lezen? Graag! We publiceren doorlopend mooie recepten, innovatie concepten en het meest opvallende nieuws. Alles wat je als echte foodie of foodprofessional nodig hebt dus!

Heb je nog vragen of opmerkingen? Neem dan gerust contact met ons op. Onze specialisten helpen je graag.